Ellen Legters is beleidsadviseur bij de Verslavingsreclassering en droeg een week lang een enkelband. Ze vertelt hier over haar ervaringen. 

Een enkeltje vrijheid?!
Afgelopen week had ik het ‘genoegen’ om een hele week onder elektronisch toezicht te staan. Elektronisch toezicht is de wettelijke term voor wat in de volksmond ‘de enkelband’ wordt genoemd. Het is momenteel geen zelfstandige hoofdstraf in ons sanctiestelsel, maar onlangs werd er wel een burgerinitiatiefwetsvoorstel hiertoe ingediend.

De reclassering, en dus ook mijn werkgever de Verslavingsreclassering GGZ, spreekt van Elektronische Monitoring. Daarmee wordt beter weergegeven dat niet het gehele toezicht elektronisch is, maar dat het een middel is om in te zetten binnen het toezicht. Elektronische monitoring wordt gebruikt om de bijzondere voorwaarde van een locatiegebod of een locatieverbod te controleren.

Zwembad
Het was een hele waardevolle belevenis om te ervaren hoe de band voelt (hij is lichter dan gedacht, maar best groot), hoe je er mee kunt slapen (dat went best snel) en hoe vaak deze moest worden opgeladen. Dat laatste viel wat tegen, ik merkte dat ik toch wel 1 tot 1,5 keer per dag moest opladen, in totaal ongeveer 3 uur per dag. Het voordeel is dat dit tegenwoordig niet meer aan een snoer hoeft, maar met een mobiele oplader kan. Het is daarom handig om als je wat langer buiten de deur bent, je mobiele oplader mee te nemen, zo ondervond ik de tweede dag meteen aan den lijve. De tip van mijn toegewijde ‘toezichthouder’ Wilma Hanse om een sok onder je band te doen en deze om te slaan, maakte dat de band best goed op zijn plek bleef zitten. Sporten (hardlopen en fietsen) ging daardoor zonder veel problemen. Over een uitje naar het zwembad met de kinderen op zondagochtend heb ik getwijfeld, maar dit uiteindelijk toch maar overgeslagen. Hoewel zij het erg interessant vonden dat ‘mama een enkelband om heeft’, hoopte ik toch maar dat ze er in hun verhalen op school bij zouden vertellen dat dit in het kader van een belevenis voor werk én studie is. Het is erg leuk om in het kader van mijn huidige scriptie naar elektronisch toezicht ook zelf enigszins te kunnen ervaren wat de impact van dit middel is.

Vermanend toegesproken
Om de impact van de enkelband zo goed mogelijk te ervaren, had ik mijzelf een paar beperkingen opgelegd. Ik moest door de weeks om 20.00 uur thuis zijn en had een verboden gebied in het centrum van mijn woonplaats in laten stellen. Het is bijzonder om bij de dagelijkse routes die je aflegt na te denken over waar je wel en niet mag komen, en daarvoor soms een stuk om te moeten fietsen. Een gezellig teamuitje woensdagavond liep uit, waardoor ik niet op tijd thuis kon zijn. Tot mijn schaamte was ik ook mijn mobiele oplader vergeten en kreeg het toch wat warm door het besef dat ik mijn verbod zou overtreden. Ik werd uiteindelijk tot driemaal toe gebeld. Streng werd gevraagd waarom ik nog niet thuis en/of niet aan het opladen was en ik werd vermanend toegesproken dat ik in overtreding was. Ik was dan ook erg blij toen ik, na een toch wel gehaaste fietstocht, rustig op de bank zat met mijn mobiele oplader op de band.
De rest van de week heb ik mij netjes aan de afspraken gehouden en verliep het samenleven met mijn enkelband steeds beter. Over het algemeen viel het mij op dat op straat, onderweg en in de trein het mensen niet opvalt. Het is uiteraard seizoensafhankelijk hoe goed de band te verbergen is, wat dat betreft was ik blij dat het weer de afgelopen weken is omgeslagen.

Inmiddels hebben de monteurs van DV&O de enkelband verwijderd. En hoe leerzaam dit experiment ook was, het is ook erg fijn om weer een ‘vrije enkel’ te hebben.