In het kader van SeptEMber heeft casemanager Gisella Peeters een week een enkelband gedragen. Hier vertelt ze over haar ervaringen.

Zelf beleven
In mijn functie als casemanager adviseer ik met enige regelmaat, in overleg met ketenpartners zoals Reclassering en OM, Elektronische Monitoring (EM) als gedetineerden een traject buiten de PI gaan volgen. Met verboden gebieden, en tijden waarop ze thuis moeten zijn. EM is vrijheidsbeperkend, maar biedt ook structuur aan een veroordeelde die de maatschappij weer ingaat en zijn leven weer op moet bouwen.

Nu mocht ik het zelf gaan beleven. En dat heb ik ervaren… Ik ben geen planner, maar nu moest ik van tevoren al bedenken wat mijn route zou zijn om te voorkomen dat ik door een verboden gebied zou rijden. Dat viel niet altijd mee en het is mij niet volledig gelukt.

Nerveus
Ik werd hier heel nerveus van. Toen ik het verbod overtrad volgde een sms en een telefoontje vanuit de meldkamer. Daar stond ik dan, “stiekem” te bellen met de meldkamer om uitleg te geven waarom ik in het verboden gebied was. Ook beperkte de band mij in wat ik wel en niet deed. Mijn gezin wilde zwemmen, maar omdat het zwembad in het verboden gebied lag kon dit niet. Ik heb de enkelband gedurende de EM belevenis bewust veel zichtbaar gedragen, zowel thuis als op het werk (het was daarnaast heerlijk weer) en heb veel blikken gekregen. Ik voelde me hierdoor erg opgelaten en dit heeft me in de loop van de week zelfs beperkt in mijn doen en laten. Ik heb het dragen daardoor ook wel als een last ervaren. Mijn toezichthouder Wilma Hanse gaf terug dat dit inderdaad vaker voor komt en dat er meestal voor wordt gekozen om de enkelband onder kleding (en dus meer uit het zicht) te dragen.

Wat niet vergeten moet worden is dat EM meestal gericht is op een “relatief” klein gebied waar iemand niet mag komen. Denk aan een wijk, een woonplaats of soms een gemeente. Voor een slachtoffer is dit echter vaak het enige “veilige” gebied waar ze een dader of verdachte niet snel zullen tegenkomen.

Slachtoffers
In gesprekken die ik met gedetineerden voer geef ik dit ook aan. Wij zijn in de PI veel bezig met slachtoffergericht werken. In dat kader is deze belevenis een mooie opstap om het gesprek aan te gaan. Wat de impact voor slachtoffers kan zijn, als zij de dader ineens buiten treffen. Dragers van de enkelband hebben het vaak voornamelijk over de zaken die ze zelf niet of minder kunnen doen tijdens EM. Door het gesprek aan te gaan, ontstaat er vaak meer begrip voor slachtoffers en dat is winst.

Al met al was het voor mij een bewogen week. Ik vond het niet erg om door EM gecontroleerd te worden, maar ik was er wel veel mee bezig. Op tijd opladen, bedenken hoe mijn route eruit ziet en voor mijn “eindtijd” binnen zijn en dus niet nog even een rondje met de hond lopen. Ik kan het elke professional aanraden om eens mee te maken, maar moet toegeven dat het fijn is om weer zonder enkelband te leven.