“Een cliënt vroeg me of ik nog een oude straf moest uitzitten”
Jerry Bélanger werkt als ervaringsdeskundige voor de Verslavingsreclassering en heeft een paar dagen vrijwillig in het kader van SeptEMber de Alcoholmeter gedragen. Jerry: “Zelfonthulling, erkenning en herkenning zijn voor mij vaak de pijlers om in contact te komen met cliënten binnen gedwongen kaders. Dus toen de Verslavingsreclassering mij onlangs vroeg om mee te werken aan hun project met de Alcoholmeter twijfelde ik geen moment. De reactie van mijn partner was op zijn minst bijzonder te noemen omdat zij door vooral de beeldvorming van een enkelband en het risico op mogelijke imagoschade het vooraf geen goed idee vond. Nadat ik had uitgelegd dat het mij juist te doen was om deze beeldvorming en het stigma wat erop rust stemde zij schoorvoetend in. Een cliënt reageerde vanmorgen met: ‘Jezus, wat heb jij nou?’ en een andere cliënt vroeg me of ik nog een oude straf uit moest zitten.” Lees hier het verhaal van Jerry over vooroordelen, stigma en de sleutel tot begrip.
Praktische ervaring
Het apparaat zelf is een (te) groot, (te) zwaar en log ding welke na een tijdje lopen of staan op de knobbel van je enkel gaat staan drukken. Dit is een vervelend gevoel en los ik op door mijn sok er onder te houden zodat het kastje daarop rust. Het douchen geeft geen problemen. Echter tijdens het slapen ben ik een paar keer wakker geworden tijdens het draaien omdat het kastje dan mijn andere been raakt. Af en toe maakt het kastje een kort licht brommend geluid welke verder niet echt opvalt. Het winkelen bij de Mediamarkt en ICI Paris is een extra uitdaging omdat het kastje reageert op de gevoelige poortjes van hen. Dit was niet het geval in de bouwmarkten.
Wat vinden cliënten van zo een enkelband?
Vooraf heb ik ook enkele cliënten vertelt dat ik dit deze week ga doen en graag met hen in discussie ga over dit onderwerp. De eerste reactie van een cliënt was dat hij zijn netwerk zou vragen hoe te kunnen frauderen met deze meter. Controverse al voor dat de meter vandaag wordt geïnstalleerd. Precies wat ik er tot dusver van verwacht. Een cliënt reageerde vanmorgen met: ‘Jezus, wat heb jij nou?’ en een andere cliënt vroeg me of ik nog een oude straf uit moest zitten.
Over het algemeen reageerden zij direct en zonder omwegen. Het antwoord op de vraag of zij dit zouden kiezen boven een urinecontrole veraste mij wel. 70% van de responsies twijfelde geen moment en zouden het zelf willen dragen in de huidige vorm. 15% zou het wel willen wanneer het meetapparaat bijvoorbeeld een smartwatch zou kunnen zijn. 10% zou het in overweging willen nemen en 5% wil het pertinent niet.
Hoe reageren collegae op de enkelband?
Zojuist kwam ik een collega tegen die het haar opviel dat ik een groot zwart blok aan mijn enkel heb zitten. ‘Wat een mooie sokken heb je aan’, zei ze mij. ‘Dank je’ zei ik , ‘maar zie je die enkelband dan niet zitten?’ “O. jawel hoor” zei ze, ‘maar ik dacht misschien heb ik wat gemist deze week?’ Toen ik had uitgelegd dat het om een experiment ging moest ze lachen en liep verder.
Derde dag
Na een zware en slapeloze nacht omdat het apparaat te strak blijkt te zitten door mijn opgezwollen benen begint het stigma weer wanneer ik even een tussenstop maak bij de Coöp. Aldaar zie ik de cassière en klant naar mijn enkel kijken, maar wordt er niets over gezegd. De klant besloot wel om een half metertje achteruit te gaan staan.
Conclusie
Zoals elke vorm van hulpverlening lukt dit pas wanneer de cliënt er zelf voor open staat. Dat geldt voor de Alcoholmeter net zo goed. Omdat ik het uit vrije wil en overtuiging ben aangegaan, zie ik sneller de voordelen dan wanneer ik er de hele tijd tegen blijf vechten en bewust blijf van een ‘obstakel’ aan mijn enkel. Zeker binnen gedwongen kaders zou dit dan als straf kunnen worden ervaren en dat zou jammer zijn omdat de Alcoholmeter absoluut potentie heeft binnen klinieken met een gedwongen kader waarbij er veel urine controles worden afgenomen om te testen op gebruik. Omdat het apparaat zeer accuraat meet zou je dan ook de vals positieve uitslagen kunnen voorkomen binnen de klinieken wat weer tot voordeel heeft dat er geen cliënten worden benadeeld. Ethisch en esthetisch denk ik wel dat er dan iets zal moeten worden gedaan aan de huidige omvang. Misschien dat een soort smartwatch een idee zou kunnen zijn? De vooroordelen en het stigma als zodanig wat ik in deze paar dagen heb meegemaakt is van een ander niveau. Ik denk wel dat je daar op moet zijn bedacht wanneer je dit aangaat omdat domweg niet iedereen begrijpt wat je om je enkel hebt zitten. Maar zoals bij veel twijfel en onbegrip is de sleutel tot begrip vaak het erover communiceren.
